சயந்தன்

1997 மே 13 மதியம்

மன்னாரின் இலுப்பைக் கடவைக் கடற்கரையோரமாக நடக்கிறேன். போட்டிருந்த செருப்பு புதைய, கால்களைத் தொடும் மணல் சுடுகிறது. அலைகளின் ஆர்ப்பாட்டம் எதுவுமின்றி அமைதியாய்க் கிடக்கிறது கடல். இன்று இரவு இந்தக் கடலின் அந்தக் கரை நோக்கிச் செல்லும் ஏதாவது ஒரு படகில் நான் வாந்தியெடுத்துக் கொண்டிருக்கக் கூடும். நாளைய இந்த நேரத்தில் ஏதாவது ஒரு அகதிகள் முகாமில் என் பெயரைப் பதிவெடுத்துக் கொண்டிருக்கக் கூடும்.

அல்லது ?

நாச்சிக்குடா கடலில் இருந்து தமிழகம் புறப்பட்ட ஒரு றோலர் படகு கரைக்கு வெகு சமீபமாகக் கவிழ்ந்ததில் 150 பேர் செத்துப் போய் சில காலங்கள் தான் ஆகியிருந்தது.

ம்.. ஒரு மூன்று மாத காலம் ஆகியிருக்கும்.

முல்லைத் தீவின் தேவிபுரத்தில், ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தாயையும் இரு பிள்ளைகளையும் வெறும் உடலமாக கொண்டு வந்து இறக்கினார்கள். செத்துக் கிடந்த மூத்தவன் வீதிகளில் கண்டால் சிரிப்பான். பேசிப் பழக்கமில்லை. ஆனால் அவர்கள் மூன்று பிள்ளைகள் என்று தெரியும்.

அன்றைய இரவே இன்னொரு பிள்ளையையும் பிணமாக கொண்டு வந்து இறக்கினார்கள்.

அந்தக் குடும்பத்தில் அந்தப் பொழுதில் அவர்களுக்காக அழுவதற்காக யாருமிருக்கவில்லை.

இதோ என்னையும் இந்தக் கடலுக்கு துரத்தி விட்டிருக்கிறது காலம். முல்லைத் தீவில் புறப்பட்டு வன்னியை குறுக்காக கடந்து முழங்காவிலுக்கு வந்த இரண்டு வாரங்களில் இலுப்பைக் கடவைக்கு இரண்டு மூன்று தடவை வந்து விட்டேன். அத்தனை தடவையும் புறப்படும் படகுகளில், ஏதாவதொரு காரணத்தினால் எனது பயணம் தள்ளித் தள்ளிப் போனது.

95 ஒக்ரோபர் யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து சாவகச்சேரி நோக்கித் தொடங்கிய ஓட்டம் கொடிகாமம், எழுதுமட்டுவாள், முல்லைத்தீவு, முழங்காவில் என நீண்டு இன்று இலுப்பைக் கடவையில் வந்து நிற்கிறது, அடுத்த சுற்றுக்கு தயாராக.

இலுப்பைக் கடவையென்ற அந்த நிலத்தில் என்னால் இலகுவாக கரைய முடியவில்லை. எழுதுமட்டுவாள் ஆகட்டும், முல்லைத்தீவு ஆகட்டும் இயல்பாக, இலகுவாக அந்தச் சூழ்நிலைக்குள் என்னைக் கரைத்துக் கொள்ள முடிந்தது. இலுப்பைக் கடவையிடம் நான் தோற்றுத்தான் போனேன்.

கரையில் செஞ்சிலுவைச் சங்கத்தினர் மருத்துவ முகாம் நடாத்திக் கொண்டிருந்தனர். வேறு மருத்துவ வசதிகள் அங்கு கிடையாது. ஏதாவது பாரதூரமான நோய்கள் எனில் அவர்களூடாக மன்னார் மருத்துவ மனைக்குத்தான் செல்ல வேண்டும்.

எனக்குள் நிறைய எண்ண அலைகள்

கிளாலிப் பயணம் போலவே இதுவும் இருக்குமா?

கிளாலியில் கடந்தது, யாழ்ப்பாணத்தையும் வன்னி பெரு நிலப்பரப்பையும் இணக்கும் கடல் நீரேரி. நிலங்களுக்கிடையில் உள் நுழைந்த கடல்.

இங்கே கடக்கப் போவது இலங்கையையும், இந்தியாவையும் இணைக்கும் பாக்கு நீரிணை.

வித்தியாசம் இருக்கத்தான் செய்யும். பயணத்தில் நேவி கவிழ்ப்பானோ.. அலைகள் கவிழ்க்குமோ.?

கரையைப் பார்த்தால் அவ்வளவு அலைகள் இருக்காது போலத்தான் தெரிந்தது. முல்லைத்தீவில், மணற்காட்டில் சீறி உயர்ந்தெழுந்து கரை வரும் வங்க அலைகளுடன் ஒப்பிடுகையில் இந்தக் கடல் அமைதியின் சொரூபம். இருப்பினும் இடையில் கிளம்பலாம். எவர் கண்டார்?

மணற்காட்டில் ஒரு முறை கரையில் வந்து சுழற்சியை முடித்துச் செல்லும் அலையொன்றின் இடையில் சிக்கி என்னை முழுவதுமாய் தண்ணீர் மூடி உள்ளே வைத்துச் சுழற்ற, என்னால் எதுவுமே செய்ய முடியாத நிலையில், செத்துப் போகும் கணம் இதுதானாக்கும் என நினைத்தேன். பாவம் பிழைத்துப் போகட்டும் என அலை விட்டுப்போன இடத்தில் திக்கித் திக்கி திணறிக் குழறியது ஞாபகத்தில் வந்தது.

பயணத்தின் போது அரைக் காற்சட்டையும், உடலோடு ஒட்டிய ரி சேட்டும் போட வேண்டும். சப்பாத்தோ செருப்போ அணிவதில்லை என முன்பே நினைத்திருந்தேன்.

கடலில் நீந்தியிருக்கிறேன். நீச்சல் பழகியதே திருவடிநிலைக் கடலில்த் தான். ஆனால் இலக்குத தெரியாத நிலையில், எங்கு போகிறோம், எங்கு நிற்கிறோம் என்று தெரியாத சூழ்நிலையில், என்னால் நீந்த முடியும் என்ற எண்ணம் துளியும் எனக்கு இல்லை.

ஆயினும் ஐந்து பத்து நிமிடங்களாவது சாவைத் தள்ளிப் போடும் ஆசை அது. யாருக்குத் தெரியும், யாராவது மீனவர்கள் காப்பாற்றக் கூடும். அல்லது நேவியே பிடித்து சுட்டுக் கொல்வதற்கான மனநிலை இல்லா விட்டால் மன்னார் நீதி மன்றத்தில் நிறுத்தலாம். அதுவரைக்குமாவது நீந்தலாமே

இத்தனை கடந்து இது தேவைதானா? இந்தப் பயணத்தைத் தவிர்த்திருக்கலாமோ?

சமீபத்தில்.. உண்மையாகவே சமீபத்தில் தான் ஒரு இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு முன்னர் சோமிதரனுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த போது கொழும்பில் அவர் எழுதிய கவிதை ஒன்றினை எடிற் செய்து வெளியிட்ட முன்னைய சம்பவம் ஒன்று தொடர்பாக தனது காரசாரமான கண்டனத்தைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். (.. மச்சான் எடிற் செய்தனோ.. இல்லை என்ன செய்தனோ.. இண்டைக்கு ஆனந்த விகடனில உம்மடை எழுத்துக்கு அவங்கள் செய்திருக்கிறதை விட மோசமாய் நான் ஒன்றும் செய்யவில்லை.)

1990ம் ஆண்டு இந்திய இராணுவம் வெளியேறிய பின்னர் நினைவு கூரப்பட்ட இரண்டாவது மாவீரர் தினம்.
யாழ்ப்பாண பகுதியெங்கும் முன்னெப்போதும் பின்னெப்போதும் இல்லாத வகையில் ஒரு வார காலம் அனுஸ்டிக்கப்பட்டது. 27 நவம்பர் 90 இறுதி நாளன்று எங்கள் ஊரிலும் ஒரு மேடை நிகழ்வு ஒழுங்கு படுத்தியிருந்தார்கள்.

அதில் நானாக ? எழுதி கவிதை வாசிக்கும் ஒரு வாய்ப்பு எனக்கு கிடைத்தது. எனக்கு நினைவில் உள்ள வரை இதுதான் நான் எழுதி வெளிக் கொண்டு வந்த முதலாவது கவிதை.

குரலிலும் உடம்பிலும் கொஞ்சம் நடுக்கத்தோடு வேட்டி கட்டி இரண்டு கைகளாலும் ஒலிவாங்கியை அழுத்திப் பிடித்து அந்த நீண்ட கவிதையை வாசித்துக் கொண்டிருந்த போது எனது வயது 10.

மாவீரர் தினம் வந்ததுவே மாவீரர் தினம் வந்ததுவே என ஆரம்பித்து சாவிலும் தம்மை சந்தனமாக்கினர் என்றவாறாக தொடர்ந்தது அக்கவிதை.

அப்போதே எனக்கு எதுமை மோனை பற்றிய புரிதல் இருந்தது. சொல்லப் போனால் எதுகை மோனையுடன் ஒரு ஓசைச் சந்தத்தில் எழுதினாலே அது கவிதைதான் என்ற நினைப்பும் இருந்தது. அது நிறைய நாளாக இருந்தது.

மாவீரர் தின கவிதை கூட முடிந்தளவு எதுகை மோனைச் சந்தத்துடன் தான் இருந்தது.

கவிதையை முடித்து வெளியேறிய அடுத்த நாள் எனது ஊரைச் சேர்ந்த ஒருவர் என்னைச் சந்தித்தார். அவர் அப்போது முரசொலி பத்திரிகையில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தார்.

-நல்ல கவிதை. தாருமன் பேப்பரில போடுவம்- என்று அவர் கேட்டார்.

ஏதாவது ஒரு ஆக்கத்துடன் எனது பெயரும் அச்சில் வரவேண்டும் என்ற தணியாத தாகம் இருந்த அந்தக் காலத்திலும் அவரது கோரிக்கைக்கு என்னால் இணங்க முடியவில்லை.

-வேண்டாம் அங்கிள். –

-ஏன்.. இது நல்லதொரு கவிதை.. தாரும்.. நான் கட்டாயம் போட்டு விடுறன்..-

-இல்லை அங்கிள்.. நான் சின்னப் பெடியன்.. போடுவினமோ தெரியாது..- உண்மையில் அந்த வாய்ப்பை எப்படியெல்லாம் தவிர்க்க முடியுமோ அதற்கெல்லாம் முயன்றேன். -அங்கிள் மாவீரர் பற்றின இந்த நினைவுகள் என்ர ஆத்ம திருப்திக்காக எழுதினது. இதை அச்சில ஏற்றி பிரபல்யம் தேட வேணும் எண்டு நான் நினைக்கவில்லை- என்று சொல்லியாவது சமாளிப்பதற்குரிய ஆக்குறைந்த வளர்ச்சி கூட அப்போது என்னிடம் இல்லை.

அவரோ விட்ட பாடில்லை.அவர் அப்போது முரசொலியில் முக்கிய பதவியொன்றில் இருந்தார்.

வேறு வழியில்லாமல் அழுத்தங்கள் காரணமாக எனது கவிதையை முரசொலியில் பிரசுரிக்க கையளித்தேன். அது மேடை வாசிப்புக்காக எழுதப்பட்டதால் நீண்டதாக இருந்தது. பத்திரிக்கையில் வெளியிடுவதற்காக எடிற் செய்ய வேண்டியிருப்பதாகவும் அதனை என்னை வைத்துக் கொண்டே செய்தால் இலகுவாயிருக்கும் என்றும் அவர் கூறி அப்போதே அந்த வேலையை ஆரம்பித்தார்.

-இந்த வரி நல்லாயிருக்கு.. இந்தப் பந்தி பெரிசா நல்லாயில்லை.. ம்.. இது சுப்பர்.. -இப்படியாக முழுக்கவிதையும் எடிற் செய்யப்பட்ட பிறகு உண்மையிலேயே அது ஒரு ரசனைக்கு உரிய ஆக்கமாக மாறியிருந்தது.

-உம்மடை பெயரை அச்சில கொண்டு வாற முதல் ஆள் நான்- தான் என்ற புளகாங்கிதத்துடன் அவர் புறப்பட்டார்.

மூன்று நாட்கள் ஆகிய நிலையில் நானும் ஒரு நப்பாசையில் வாசிக சாலையில் முரசொலியைப் பார்ப்பதுண்டு.

அதே வாசிக சாலையில் அவரை அடுத்தடுத்த ஒரு நாளில் பார்த்தேன். ஒரு புழுவைப் பார்ப்பது போல அவர் என்னைப்பார்த்தார்.

-என்னடா.. இப்பிடி என்ரை மானத்தை வாங்கிப் போட்டாய்..? நீ தந்தது புதுவை இரத்தின துரையின்ர கவிதையாம். அதை கொண்டு போய்க் குடுத்த என்ர மானம் காத்தில போட்டுது. நீ சொல்லியிருக்கலாம் தானே.-

அவர் ஒரு வித விரக்தியில் அதிகம் பேசவில்லை. அவர் அவமானப் பட்டது அவரது பேச்சில் தெரிந்தது.

உண்மைதான். அந்தக் கவிதையில் ஐம்பதுக்கு மேற்பட்ட வீதம் கவிஞர் புதவை இரத்தின துரையின் வரிகள்தான். அதிலும் சிக்கல் என்ன என்றால் முரசொலிக்காரர் எடிற் செய்யும் போது எனது வரிகளைச் சரியில்லை என்ற காரணத்தால் தூக்கி விட்டதால் அந்தக் கவிதை முழுக்க முழுக்க புதுவையின் வரிகளாகிப் போனது.

ஆனாலும்.. .இதில நான் ஒன்றும் சொல்வதற்கில்லை. நாம் மறைமுகமாக சாத்தியமான எல்லா வழிகளிலும் எமது மறுப்பைத் தெரிவித்திருந்த போதும் ….

நான் அதற்குப் பின்னரும் கவிதை எழுதினேன்..
இப்போது எழுதுவதில்லை.