1995ம் வருடம், யூன், 5ம் நாள் சூரிச் த்ரிம்லி ஆஸ்பத்திரியில் ஒரு முன்னிரவில், திரு திருமதி நவரட்ணம் அவர்களின் மூத்த புதல்வியாக திருநிறைச் செல்வி (அப்படித்தான் அவளது பூப்புனித நீராட்டுவிழா அழைப்பிதழில் உள்ளது) தமிழரசி பிறந்தாள். அவளை, வெயில் சுட்டெரித்துக்கொண்டிருந்த இந்தக் கோடை காலத்தில் , சூரிச் நகரின் சனநெரிசல் மிக்க இடத்திலமைந்த ஒரு மெக்சிகன் உணவகத்தில் நான் சந்தித்தபோது இந்தக் கதை ஆரம்பிக்கின்றது. அப்போது காதுகளுக்குப் பழக்கமான ஒரு துள்ளிசை, பழக்கமற்ற ஒரு மொழியில் என்னைச் சூழ்ந்திருந்தது. தமிழரசி தண்ணீர் குடித்துக்கொண்டிருந்த, பளிச் என்ற க்ளாஸை மேசையில் வைத்தாள். அப்போது எஞ்சிய தண்ணீரின் ஊடாக அவளது மார்பின் ஒரு பகுதி அகன்று, தோற்ற மயக்கம் காட்டியது. அப்போது "அண்ணா, இது டன்னா பஓலாவின் இசை, (youtube இல் Danna Paola என்று தேடவும்) கேட்டிருக்கிறீர்களா.." என்று கேட்டாள் தமிழரசி. நான் சட்டென்று தலையைத் திருப்பி வாசலை நோக்கினேன். இரண்டு பேர் கைகளைக் கோர்த்தபடி வெளியேறிக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களை முந்திக்கொண்டு நான் ஓடிவிடவேண்டும்போல ஓர் அந்தரத்தை உணர்ந்தேன். அதை மறைத்தபடி திரும்பிச் சிரித்தேன். "அண்மைக்காலங்களில் விரும்பிப் பார்ப்பது கீதியா வர்மனின் இசையைத்தான். உங்களுக்கு அவரைத் தெரியுமா” (Youtube இல் Geethiyaa Varman எனத் தேடவும்) தமிழரசி மௌனமாயிருந்தாள். “அவரும் உங்களைப் போலத்தான். ஈழத்தின் இரண்டாம் தலைமுறைப் பெண். இப்பொழுது கனடாவில் இருக்கிறார்.” என்றேன் நான். தமிழரசி சலனமில்லாமல் மெனு அட்டையைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். பிறகு தலையை நிமிர்த்தி “சொல்லுங்கள், நான் என்ன சொல்ல வேண்டும்..” என்றாள். சட்டென்று எப்படி ஆரம்பிப்பதென்று எனக்கு உடனடியாகத் தோன்றவில்லை. ஒவ்வொரு கேள்விகளாகக் கேட்டு குறித்துக்கொள்ளலாமா, அல்லது ஓர் உரையாடலைத் தொடங்கி ஒலிப்பதிவு செய்துகொள்ளலாமா என்று சிந்திக்கலானேன். மேசையில் விரிந்துகிடந்த டயறியில் குறித்துக்கொண்டுவந்த கேள்விகளில், மூன்றாவதை தமிழரசி அறிய முதல் அழித்துவிட மனம் அப்போது அவாப்பட்டது. 3. திருமணத்திற்கு முன்னான பாலுறவு பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள். 0 0 0 ஆதிரை (Tamil classic) வெளியான பிறகு எனது அடுத்த நாவலை புலம்பெயர்ந்த ஈழத் தமிழர்களின் இரண்டாவது தலைமுறையினரைப் பற்றி எழுதவுள்ளேன் … [Read more...]
புத்தா.. அல்லது ஆதிரையின் முதலாம் அத்தியாயம்
05 ஜூன் 1991 கரியிருட்டு. தொடையில் ஈரலித்துப் பின்னர் முதுகு நோக்கி ஊர்கின்ற ஈரம் என்னுடைய மூத்திரம் தானென்பதை வலது கையினால் அளைந்து நான் உறுதி செய்தேன். இடது கையின் மணிக்கட்டுநரம்பை நசித்துக்கொண்டிருந்த விலங்கு, கூண்டின் இரும்புக் கம்பியோடு பிணைக்கப்பட்டிருக்க, முடிந்தவரை ஈரத்திலிருந்து உடலை நகர்த்த முயற்சித்தேன். குண்டும் குழியுமாய் சிதிலமான தரையில் கிளை பிரியும் தாரையென மூத்திரம் மற்றுமொரு பாதையில் என்னைத் தொட்டது. சற்றுமுன்னர் அளைந்த கையை வயிற்றில் தேய்த்துத் துடைத்துக்கொண்டேன். விரல்களில் பிடுங்கிய நகக் காயங்களிலிருந்து நோவு கிளர்ந்தது. நீரில் மெதுவாக முங்குவதைப்போல வியர்வையும் மூத்திரமும் கலந்த நாற்றத்தில் புலன்கள் இயல்படையலாயின. இருளை அளைந்தேன். இடது கண் ஒரு கொப்புளம் போல வீங்கிக்கிடந்தது. விழிமடலைத் திறக்கும்போது பிளேற்றால் தோலை வெட்டிப்பிளப்பதைப்போன்ற வலி. ஒன்றரைப் பார்வையில் கம்பிகள் கீலங்கீலமாகப் புலப்பட்டன. புகையைப்போல குளிர் பரவிற்று. வெளிச்சத்தின் பாதைகள் அடைக்கப்பட்டிருந்தன. தோலுரிந்ததுபோல சுவர் பூச்சுகள் கழன்று தொங்கும் பழங்காலத்துக் கட்டடத்தில் தனியான பதினைந்து இரும்புக்கூடுகளில் ஒன்றிலிருந்தேன். உடனிருந்த இரண்டு தமிழர்களை ‘உண்மையிலேயே’ தெரியவில்லை. அவர்களோடு பேசியதுமில்லை. ஆனால் உபாலி என்னோடு பேசுவான். உயிர் பிய்ந்து தொங்கிக்கொண்டிருந்த வெறும் கூடாக என்னைக் கொண்டுவந்து கொட்டிய அந்த இரவு விடிந்தபோது, பக்கத்துக் கூண்டிலிருந்த உபாலி “மச்சான், நீ புலி தானே, அப்படியானால் உனக்கு நிச்சயமாகத் தெரிந்திருக்கும். மறைக்காமல் சொல்லு.... சந்தையில் புதிதாக என்ன ஆயுதம் வந்திருக்கிறது....” என்று சிங்களத்தில் கேட்டான். நான் உடற்பாகங்களை அசைக்கையில் பிரியாதிருந்த வலியைச் சகித்துக்கொண்டு எழுந்து நின்றபோது, “உனக்குத் துப்பாக்கிகளைக் கையாளத் தெரியுமல்லவா.... நீ என்னோடு சேர்ந்து விடு” என்று கட்டளைத் தொனியில் சொன்னான். உபாலியின் அதிகாரத்திற்குப் பொலிஸார் பயந்து நடுங்கினார்கள். காலையில் கக்கூசிற்கும், முகம் அலம்பவும் கூண்டுகளைத் திறக்கச் சற்றுத் தாமதமானாலும் உபாலி கெட்ட தூஷண வார்த்தைகளால் அவர்களைத் திட்டுவான். பவ்வியமாகத் திறந்து விட இடுப்பில் வழியும் சாரத்தை, ஆடும் விதைகள் தெரிய உயர்த்தியபடி கக்கூஸிற்குள் நுழைகையிலும் தூஷணத்தைப் பொழிவான். கூண்டுகளிலிருந்து … [Read more...]
மருது
எழுத்தாளர் சயந்தன் அவர்களுக்கு, நான் கடந்த முறை எழுதிய போது அடுத்த முறை தமிழில் எழுதுவதாக சொல்லி இருந்தேன். ஆனால் அதற்குள் இரண்டு வருடம் ஓடி விடும் என்று நினைக்க வில்லை. சோதி மலர் போல ஒரு பெண்ணை இதுவரை படித்த எந்த புத்தகத்திலும் சந்திக்க வில்லை. சந்திரா டீச்சரும் தான். ஆதிரை 2016 மதுரை புத்தக காட்சியில் தான் வாங்க முடிந்தது. ஆதிரை வாசிக்க தொடங்கும் முன் ஆறா வடு மீண்டும் ஒரு முறை வாசித்தேன். இரண்டாவது முறை வாசிக்கும் போது ஒவ்வொரு அத்தியாயமும் தனியே ஒரு கச்சிதமான சிறுகதை போல இருந்ததாக பட்டது. பகடிகளை அதிகமும் ரசித்தேன். பின்னர் தமிழினி அவர்களின் ஒரு கூர்வாளின் நிழலில் வாசித்து ஒரு புத்தக அறிமுகமும் எழுதினேன். ஆதிரை வாசித்து கொண்டிருக்கும் போது மாவீரர் தினம் வந்தது. முக நூலில் உங்களுடைய மற்றும் தீபச்செல்வன் அவர்கள் பகிர்ந்த படங்களையும் பார்த்தேன். அத்தார் இயக்கம் குறித்து என்ன மாதிரி கருத்து கொண்டிருந்தாரோ அதுவே என்னுடைய கருத்தாக இந்த கணத்தில் இருக்கிறது. தமிழினியின் சுய சரிதை படித்த போது இங்கே அதிமுக கட்சி 'அம்மா' கோஷம் போட்டு மற்றவர்கள் ஒரு வேலையும் செய்யாமல் சுத்தி கொண்டிருந்ததை போல இயக்கத்தில் தலைவர் மேல் பாரத்தை போட்டு மற்றவர்கள் ஒதுங்கி கொண்டார்களோ என்று தோன்ற வைத்து விட்டது. எழுத்தாளர்கள் தாங்கள் எழுத விரும்பிய ஒரு வரியை எழுதவே ஒரு நாவலை எழுதுகின்றனர் என்று யாரோ சொன்னதாக நியாபகம். நீங்கள் ஆதிரையின் கதையை சொல்ல தான் இந்த நாவலை எழுதினீர்களோ என்ற எண்ண வைக்கும் அளவுக்கு ஆதிரை வரும் அந்த சில பக்கங்கள் நினைக்க வைத்து விட்டன. அதன் பின்னர் தான் அட்டை படத்திற்கான அர்த்தம் புரிந்தது. அன்ரன் பாலசிங்கம், தமிழ் செல்வன், என்று புலிகளின் முக்கிய ஆளுமைகள் பத்தி அத்தார் ஒன்றுமே பேச வில்லையே என்று தோன்றியது. பின்னர் இது இரண்டு தமிழ் குடும்பங்கள் பற்றிய கதையென்றும், கடந்த 40 வருடங்களாக இலங்கையில் தமிழருக்கு நடந்த கொடுமைகளையும் அவர்கள் நம்பிக்கையோடு இருந்த கொஞ்ச காலத்தையுமே ஆதிரை பேசுகிறது என்று புரிந்து கொண்டேன். எழுத்தாளர்கள் ஆயிரம் கதா பாத்திரங்களை உருவாக்கி உலவ விட்டாலும் தானும் ஒரு கதா பாத்திரம் ஆகிவிட வேண்டும் என்ற ஆசை இருக்குமோ?! நீங்கள் நீங்களாகவே சந்திரா டீச்சரை தேடி வருகிறீர்கள். அப்போ சந்திரா டீச்சர் உண்மையென்றால் எல்லாருமே உண்மை … [Read more...]
ப்ரகாஷ் சிவா
சயந்தன் இலங்கையிலிருந்து இடம் பெயர்ந்து வெளிநாட்டில் வாழும் ஒரு இளைஞர், இவரின் பெயரற்றது என்ற சிறுகதை தொகுதியை படித்து முடித்த உடனேயே யோசிக்காமல் ஆதிரையை வாங்கினேன். 1977லில் ஆரம்பமாகும் இந்த நிஜங்களின் தொகுப்பு மூன்று தலைமுறைகளை கடந்து 2013 இல் முடிவடைகிறது. இதுவரை இலங்கையை நேரடியாக அறியாத, ஊடகங்களில், அரசியல் பிரசாரத்தில் மட்டுமே தெரிந்த, என் போன்ற சாதாரண தமிழ்நாட்டு வாசகனுக்கு, இலங்கை தமிழர்கள் வாழ்வு பற்றிய பிம்பம் சர்வ நிச்சயமாக உடைபடும். தூக்கம் தொலைய வைக்கும் சம்பவங்கள் நிறைந்திருக்கும். நான் நிறைய இரவுகளின் கொலைக்கள சம்பவங்களால் தூக்கம் தொலைத்தேன். அதற்காக சயந்தன் எதையும் மிகைப்படுத்தவும் இல்லை, எங்கள் நிலையை பார்த்தீர்களா என்று கெஞ்சவும் இல்லை, நம்மை நேரடியாக அவ்விடங்களுக்கு கூட்டி சென்று ஒரு மௌன சாட்சியாக வேடிக்கை பார்க்க வைக்கிறார். அவரும் ஒரு இரண்டு வரி கதை பாத்திரமாக வந்து போகிறார். அன்றாட வாழ்க்கை பிடியில் சிக்கி தவித்த சாதாரண மனிதர்கள், அடுத்த கட்ட வாழ்க்கையில் காலடி வைக்கும் தருணங்களில் நடந்த கொடூரங்கள் சொல்லப்பட்டிருக்கின்றன. இடம் பெயர்ந்தவர்கள் என்ற சொல்லுக்கு பின்னிருக்கும் தீராவலியை நான் எப்படி விளக்கினாலும் உங்களால் புரிந்துகொள்ள முடியாது, கண்டிப்பாய் கிடைத்திருக்க வேண்டிய, சாதாரண வாழ்க்கையைக் கூட பறி கொடுத்தவர்களுடைய நிம்மதியில்லா போராட்டம் அது. மலையக தோட்ட தொழிலாளியான சிங்கமலையின் ஒற்றையடி தடம் வழியாக புறப்படும் இந்த 664 பக்கங்கள் கொண்ட நெடும் கதையின் பெரும் பகுதி, எளிய மனிதர்களின் வாழ்வு பற்றியது, இழப்புகளின் வலியை பற்றியிருந்தாலும், இன்னொரு படி ஏறத்துடிக்கும் மனித இயல்பின் தீரா தேடல்கள் தான் களம். ஆண்களை ஏதாவது ஒரு வழியில் இழந்து விட்ட தாய்களின் நெடும்போர், அவர் வார்த்தையிலேயே சொல்லவேண்டும் எனில் தமிழன்னையின் கண்ணீர் துளி. இலங்கை தமிழ் முதல் 50, 60 பக்கங்களிலேயே பழகி விடுகிறது, ஜெயமோகனின் காடு நாவலின் மொழியை புரிந்துகொள்ள எடுத்த சிரமங்களில் இது 5 சதவீதம் கூட இல்லை. தனிகல்லடியை, எட்டேக்கரை தவிர மற்ற இடங்களை கூகிளில் கண்டுபிடிக்க முடிகிறது. யாழ், வவுனியா போன்ற பெருநகரங்களையும் விட அதில் வரும் பல இடங்களை (ஆனையிறவு, கேப்பாப்புலவு பாதை, வட்டுவாகல்,தர்மபுரம், ஆலங்கேணி, இலுப்பைக்கடவை, இன்னும் பல) google map மற்றும் youtube … [Read more...]