சயந்தன்

1995ம் வருடம், யூன், 5ம் நாள் சூரிச் த்ரிம்லி ஆஸ்பத்திரியில் ஒரு முன்னிரவில், திரு திருமதி நவரட்ணம் அவர்களின் மூத்த புதல்வியாக திருநிறைச் செல்வி (அப்படித்தான் அவளது பூப்புனித நீராட்டுவிழா அழைப்பிதழில் உள்ளது) தமிழரசி பிறந்தாள். அவளை, வெயில் சுட்டெரித்துக்கொண்டிருந்த இந்தக் கோடை காலத்தில் , சூரிச் நகரின் சனநெரிசல் மிக்க இடத்திலமைந்த ஒரு மெக்சிகன் உணவகத்தில் நான் சந்தித்தபோது இந்தக் கதை ஆரம்பிக்கின்றது. அப்போது காதுகளுக்குப் பழக்கமான ஒரு துள்ளிசை, பழக்கமற்ற ஒரு மொழியில் என்னைச் சூழ்ந்திருந்தது. தமிழரசி தண்ணீர் குடித்துக்கொண்டிருந்த, பளிச் என்ற க்ளாஸை மேசையில் வைத்தாள். அப்போது எஞ்சிய தண்ணீரின் ஊடாக அவளது மார்பின் ஒரு பகுதி அகன்று, தோற்ற மயக்கம் காட்டியது. அப்போது “அண்ணா, இது டன்னா பஓலாவின் இசை, (youtube இல் Danna Paola என்று தேடவும்) கேட்டிருக்கிறீர்களா..” என்று கேட்டாள் தமிழரசி. நான் சட்டென்று தலையைத் திருப்பி வாசலை நோக்கினேன். இரண்டு பேர்…

05 ஜூன் 1991 கரியிருட்டு. தொடையில் ஈரலித்துப் பின்னர் முதுகு நோக்கி ஊர்கின்ற ஈரம் என்னுடைய மூத்திரம் தானென்பதை  வலது கையினால் அளைந்து நான் உறுதி செய்தேன். இடது கையின் மணிக்கட்டுநரம்பை நசித்துக்கொண்டிருந்த விலங்கு, கூண்டின் இரும்புக் கம்பியோடு பிணைக்கப்பட்டிருக்க, முடிந்தவரை ஈரத்திலிருந்து உடலை நகர்த்த முயற்சித்தேன். குண்டும் குழியுமாய் சிதிலமான தரையில் கிளை பிரியும் தாரையென மூத்திரம் மற்றுமொரு பாதையில் என்னைத் தொட்டது. சற்றுமுன்னர் அளைந்த கையை வயிற்றில் தேய்த்துத் துடைத்துக்கொண்டேன். விரல்களில் பிடுங்கிய நகக் காயங்களிலிருந்து நோவு கிளர்ந்தது. நீரில் மெதுவாக முங்குவதைப்போல வியர்வையும் மூத்திரமும் கலந்த நாற்றத்தில் புலன்கள் இயல்படையலாயின. இருளை அளைந்தேன். இடது கண் ஒரு கொப்புளம் போல வீங்கிக்கிடந்தது. விழிமடலைத் திறக்கும்போது  பிளேற்றால் தோலை வெட்டிப்பிளப்பதைப்போன்ற வலி. ஒன்றரைப் பார்வையில்  கம்பிகள் கீலங்கீலமாகப் புலப்பட்டன. புகையைப்போல குளிர் பரவிற்று. வெளிச்சத்தின் பாதைகள் அடைக்கப்பட்டிருந்தன. தோலுரிந்ததுபோல சுவர் பூச்சுகள் கழன்று தொங்கும் பழங்காலத்துக் கட்டடத்தில் தனியான…

முடிச்சுக்களும் திருப்பங்களும் உப்பும் சப்பும் அற்ற இந்தக்கதை தொடங்குகிற போது, முறிகண்டி மாங்குளம் வீதியில் பனிச்சங்குளத்திற்கு சற்றுத்தள்ளி, தெருவிலிருந்து அடர் காட்டுக்குள், சமாந்தரமான இரு கோடுகளாய் இறங்கும் சிவப்பு மண் தெரிகிற பாதையில் சுற்றி அடைக்கப்பட்டிருந்த தகரங்களில் கரும் புகை அப்பிப் படர்ந்திருந்த குசினியையும், கானகத்தின் இருள் மெதுவாய் கவிகிற இடத்தில் பிள்ளைகளின் (பெட்டைகள் என்று சொன்னால் பனிஸ்ட்மென்ட் உண்டு) முகாமையும் தாண்டினால், திடீரென வழியின் அருகாக இணையும் ஒரு நீரோடை மீண்டும் விலகுகிற இடத்தில் கிடுகு ஓலையால் கூரை வேயப்பட்ட நான்கு கூடாரங்களில், சற்றே பெரிய கூடாரமொன்றிலிருந்து இவன் யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். “ச்சே.. மெடிக்ஸ்ஸில் நின்ற என்னைத் தூக்கி சிவராசண்ணை அநியாயமா மெஸ்ஸில் போட்டுட்டாரே ” இப்பொழுதுதான் மெஸ்ஸில் வேலைகளை முடித்து வந்தான். சோற்றுப்பானையை கிணற்றடியில் உருட்டி உருட்டித் தேய்த்துக் கழுவியபோது கன்னத்திலும் மூக்கிலும் கைகளால் சொறிந்ததால் உண்டான கறுப்புக் கோடுகள் இவனை வேவுப்புலி ஆக்கியிருந்தன. முகம் அலம்பிவிட்டு வந்திருக்கலாம்…